Cormac McCarthy, ilk kitabı The Orchard Keeper’ın 1965 tarihli bir eleştirisinde “Faulkner’ın havarisi” olarak adlandırılmıştı. Şüphesiz ki, Cormac, yazında, Faulknervari özellikleri takdire şayan biçimde kullanıyor. Ben de, her zaman noktalama stilini Faulkner’dan miras aldığını düşünmüşümdür. Fakat nadir röportajlarından birinde, (Oprah Winfrey ile olan ve televizyonda gösterilen) iki diğer öncülden bahsediyor: James Joyce ve 1955’de Andersonville adlı kitabıyla Pulitzer Ödülü kazanan unutulmuş roman yazarı MacKinlay Kantor. Joyce’un etkisi baskın biçimde ortaya çıkıyor ve noktalama tartışmasına gelince, McCarthy, minimalist yaklaşımı maksimum berraklık yaratmada kullandığını vurguluyor. Joyce’ dan bahsederken, “James Joyce, noktalama konusunda iyi bir model. Noktalamayı mutlak minimum değerde tutuyor. Sayfayı küçük, tuhaf işaretlerle lekelemenin anlamı yok. Demek istediğim, eğer düzgün bir şekilde yazıyorsanız, noktalama kullanmanıza gerek yoktur.” diyor.
Buna göre, McCarthy hangi “ küçük tuhaf işaretlere” izin verir veya hangisine izin vermez; bunların gerekçeleri nelerdir? Aşağıda onun noktalama kurallarının bazılarını kısa bir özet şeklinde bulabilirsiniz.
1.Tırnak işaretleri
McCarthy onları kullanmıyor. Oprah röportajında, Mc Kinlay Kantor’un bunları kullanmayan, okuduğu ilk yazar olduğunu söylüyor. McCarthy, bu tarz bir diyalog yazma stilinin belirli bir tasarı gerektirdiğini vurguluyor. Kendisini taklit eden yazarlardan bahsederken, “eserlerimde hiç tırnak işareti olmadığının ve insanların anlayabilecekleri şekilde yazdığımın farkında olun” diyor. Aksi takdirde karmaşa hakim oluyor.
2. İki nokta ve noktalı virgül
Dikkatli bir McCarthy okuyucusu olan Oprah, McCarthy’ nin eserlerinde “ bir keresinde iki nokta gördüğünü fakat hiçbir noktalı virgül görmediğini” söylüyor. McCarthy de bunu onaylıyor: “noktalı virgül yok.”
İki nokta için, “ Eğer söylediğiniz bir şeyi takiben bir liste vermek üzereyseniz; örneğin ‘sebepler şunlardır’ şeklinde bir şey söyleyecekseniz, iki nokta kullanabilirsiniz” diyor. “Ama bu her zaman karşılaşmadığımız özel bir durum.”
Denilebilir ki, iki nokta, çok özel mantıksal bir gelişime, ayrıntılı bir listeye işaret eder. McCarthy, bunun dışındaki diğer birçok noktalama kullanımını gereksiz buluyor.
3. Diğer bütün noktalama işaretleri
McCarthy, sadeliğe dair karakteristik görüşlerini açıklıyor: “İki noktanın tanımlayıcı payından başka, noktalar, büyük harfler ve arada sırada kullanılan virgüle inanıyorum hepsi bu.”
Bu, onun ilk önce, bir profesörünün editörlüğünü yaptığı bir ders kitabı için 18.yüzyıl makalelerini sadeleştirmek üzere çalıştığı İngilizce sınıfında edindiği bir disiplin. Bilindiği gibi, erken dönem modern İngilizce, şaşırtıcı noktalama yapısıyla darmadağın bir yapıya sahipti; ki bu durum, nispeten yakın geçmişe kadar standart hale getirilmemiştir.
McCarthy, Neoklasik İngiliz yazarların nesir tarzına hayrandı ancak noktalı virgüle aşırı bağımlılıkları onu rahatsız ediyordu. “Swift ya da bir başkasının makalesini sadeleştirdiğini ve profesörünün “ bu çok iyi, tam olarak gereken buydu” dediğini hatırlıyor. Cesaretlenen McCarthy, sadeleştirmeye devam etmiş. “Kolaylaştırmak için, zorlaştırmak için değil” diyor Oprah’a. “Metnin anlamını çözümlemek için.”
McCarthy’yi bazen çıldırtıcı derecede anlaşılmaz bulanlar için, altta yatan niyete dair bu açıklama, olayları netliğe kavuşturmaya çok da yardımcı olmuyor. Fakat, McCarthy’nin eserlerini sevenler, onun modern söz dizimini yeniden takdir edeceklerdir.
Kaynakça
Werner Herzog Reads From Cormac McCarthy’s All the Pretty Horses
Seven Tips From William Faulkner on How to Write Fiction
David Foster Wallace Breaks Down Five Common Word Usage Mistakes in English
Yazar: Josh Jones
Çeviri: Zeynep Şenel Gencer
Kaynak: Open Culture
