“İçimizdeki donmuş deniz” nasıl erir…
“Okumak bir zihni uyarma çalışmasıdır, talepkardır ve uygun koşullar altında bir çeşit coşku hali üretir.” E.B. White 1951’de okumanın geleceği hakkında düşünürken böyle yazmıştı. Doğrusu, kitapların neden önemli olduğu sorusu ve okumanın insan ruhuna ne yaptığı, Carl Sagan’ın Kozmos‘undaki müthiş meditasyonundan, neden kitaplara sahip olduğumuzu soran 9 yaşındaki kız çocuğuna kadar, büyükten küçüğe birçok zihni işgal etti. Ancak belki de kitapların ruhumuza ne yaptığının en iyi anlatımı, çoğunlukla karanlık ve depresif olarak tasvir edilen, yine de yaşamın güzelliğine dair olağanüstü duyarlılığa sahip olan bir zihin tarafından yapılmıştır: Franz Kafka
Letters to Friends, Family and Editors‘te bulunan Kasım 1903 tarihli mektupta, 20 yaşındaki Kafka çocukluk arkadaşı sanat tarihçisi Oskar Pollak‘a yazmaktadır: “Bazı kitaplar, kişinin kendi kalesindeki yabancı odaların anahtarı gibi görünüyor.”
Birkaç ay sonra, Ocak 1904’te Pollak’a bu hissini başka bir mektubunda açıklıyor:
“Bence sadece bizi bıçaklayan, yaralayan kitapları okumalıyız. Eğer okuduğumuz kitap, bizi kafamıza bir darbe yemişçesine ayıltmayacaksa neden okuyalım ki? Yüce Tanrım, sanki hiç kitabımız olmasa tamamen mutlu olacaktık ve bizi mutlu eden kitaplarsa, gerekirse bizim yazabileceğimiz kitaplar. Ama bizim, bizi yıkıma uğratacak, bize derin ıstıraplar verecek, kendimizden bile çok sevdiğimiz birinin ölümü gibi, izbe ormanlarda hapsolmuş gibi, intihar gibi kitaplara ihtiyacımız var. Bir kitap içimizdeki donmuş denizin baltası olmalı. Benim inancım bu yönde.”
Yazar: Maria Popova
Çeviren: Kıvanç İvriz
Kaynak: brainpickings
